گالری پیچان کیستفوس

در این بخش از بررسی بناهای شاخص ایران و جهان، با گالری پیچان کیستفوس در نروژ آشنا می‌شویم. این گالری، ساختمانی است که با حالتی تاب خورده از روی رودخانه ی راندسلوا در باغ مجسمه کیستفوس نروژ عبور می کند. طراحی و اجرای آن توسطBjarke Ingels Group (BIG)استویوی معماری  انجام گرفته است. در ادامه برای بررسی این بنای منحصر به فرد با رسانه هنر و معماری ساباط همراه باشید.

ایده طراحی

پیچ و تاب خوردن ساختمان حول محور مرکزی خود با در نظر گرفتن پستی و بلندی های موجود در ساحل رودخانه بوده است. از طرف دیگر این بنا با ارایه راهکاری مبتکرانه برای عبور از رودخانه موجب بهبود سیرکولاسیون مجموعه می شود.

به نقل از بیارک اینگلز سرپرست استودیوی BIG، ایده این موزه در ابتدا بیشتر به صورت یک عنصر الحاقی  بوده است. اما با ساخت آن به صورت یک پل، تبدیل به قسمتی جدا نشدنی از کل مجموعه شده است. طراحی این پروژه به گونه ای صورت پذیرفته  که بازدید کننده در هنگام عبور از باغ مجسمه و زمانی که تقریباً به نیمه راه می رسد، از موزه عبور کرده و به مسیر خود ادامه می دهد.

دید پرنده از گالری کیستفوس

نگاهی اجمالی مجموعه کیستفوس

باغ مجسمه و موزه کیستفوس در سال 1996 توسط کریستین سواو در محلی که وی سابقاً در آنجا تجارت خمیر چوب انجام می داده تاسیس شده است. این مجموعه شامل یک موزه صنعتی، گالری های نمایشگاهی و باغ مجسمه ای با مجموعه ای از آثار هنرمندانی نظیر آنیش کاپور، اولافور الیاسون و فرناندو بوتر است.

استودیوی BIG برای نخستین بار در سال 2015 و پس از برنده شدن در مسابقه ای که توسط کریستین سواو ترتیب داده شده بود، از طرح این پروژه رو نمایی کرد. هدف این مسابقه رسیدن به طرحی برای موزه جدید هنر های معاصر و تبدیل سایت به یک مقصد فرهنگی دیدنی بود. طرح حاضر بدلیل ارایه راهکارهای جسورانه و جاه طلبانه  برای پیکر بندی مجدد سایت و ایجاد مناطق جدید در آن و همچنین فرآهم آوردن چشم اندازهای بی نظیری از رودخانه و کارخانه قدیمی انتخاب شد.

نمای گالری

به عنوان یک سایت پسا صنعتی، ساختمان در نوارهایی از آلومینیوم خام پیچیده شده است. نوارهایی که همچون دسته ای از ورق های بازی به آرامی پیچ و تاب خورده و موجب ایجاد خطای بصری از یک فرم خمیده می شوند. همچنین نمای آلومینیومی به این بنا ظاهری خاص بخشیده و به یکپارچه سازی دو انتهای ساختمان که از نظر اندازه و شخصیت با یکدیگر متفاوت هستند، کمک می کند.

معماری گالری

در انتهای قسمت جنوبی، بازدید کنندگان با یک ورودی یکپارچه که ارتفاعی معادل دو طبقه دارد مورد استقبال قرار می گیرند. درون آن فضایی با ابهت و بدون پنجره وجود دارد که اینگل از آن به عنوان فضایی درونگرا یاد می کند. برعکس قسمت جنوبی، ضلع شمالی ساختمان برونگرا و یک طبقه بوده و توسط نواری شیشه ای از کف تا سقف رو کش شده است. پیچ و تاب نور گیرها در حجم بنا موجب بوجود آمودن یک گالری پر نور در داخل می شود که مشرف به کارخانه قدیمی است. در داخل بنا  یک مدخل چین خورده پوسته مانند بین دو گالری ایجاد شده است. این قسمت به عنوان واسطی برای تغییر تحول فضاها می باشد که با پوشش فضای داخلی با استفاده از تخته های سفید رنگ صنوبر به عنوان زمینه نمایش آثار هنری، تکمیل می شود.

نمایی از داخل گالری

این بنا یک گالری عمودی درونگرا را به یک اتاق پانورامای برونگرا متصل کرده و موجب ایجاد منظره ای دیدنی از رودخانه و کارخانه قدیمی می شود.

درک مفهوم در این بنا ساده به نظر می رسد. آنجا که دو چیز با هم برخورد می کنند، پیچش اتفاق می افتد. این پیچش حرکت ساده ایست از ابتدای یکی تا انتهای دیگری که سبب بوجود آمدن اتاق سوم می شود.

ساختمان با زیر زمینی که در زیر قسمت شمالی قرار دارد کامل می شود. جایی که از بتن و شیشه پوشانده شده و نمایانگر امتداد بصری رودخانه است. در این فضا حمام هایی وجود دارند که با کارهای هنری آراسته و تکمیل شده و به سمت پل دید دارند.

ترجمه و ارائه: تحریریه رسانه هنر و معماری ساباط

ماخذ:dezeen